"என்" பிள்ளைத்தமிழ் !
திடீரென்று அது நடந்தது - இதோ இப்போதுதான் !
பத்து வயது குழந்தையாக மாறிப்போனேன் !
கிராமத்து வீட்டு முற்றத்தில் குதித்து ஓடினேன்,
வாசலுக்கும் கொல்லைக்கும் ஆனந்தமானேன்!
லேசாக எழும்பி கிணற்றுள் பார்த்தேன் - ஏய் !
என்ன அம்மாவின் அதட்டலைக் காணோம் ?
தட்டான்கள் சுற்றிவந்து சங்கீதமிட்டன,
எங்கே போனாய் நீ, வா மாமரம் சுற்றுவோம் !
"எங்கே நம் கூட்டாளிகள் ? தோழிகள் எங்கே ? " - தேடினேன் !
தோட்டத்துக் கால்வாய் காய்ந்தது , "என்னைக் கேட்டால் ?"
அட ! என் வண்ணத்துப்பூச்சி வந்துவிட்டது -
" இது என்ன கோலம்? " - சிரித்து சிறகடித்தது !
"தொலைந்ததை மீட்க வந்தாயா ?" - தேன் குடித்தது ,
"தொலைந்தது நீங்கள் அல்லவா ? பிறகென்ன ?"
"குழந்தைகள் எங்களை ஏறெடுத்தும் பார்ப்பதில்லை,
நீ குழந்தையானாய், சரி ! உன் மகன் எங்கே?
நாங்களும் தொலைந்துதான் பிறக்கிறோம்,
வண்ணங்களை விடுவதில்லையே?" படபடத்தது !
"உன்னொத்தவர்கள் சாதிக்கச் செல்கிறீர்களே ?
எங்கள் கீதம் வருடலின்றி , அது என்ன வேகம் ? வறண்டு !
நீ படித்த கூடம், நடந்த வரப்பு, வளர்ந்த வீடு,
மகிழ்ந்த நண்பர்கள் எல்லாம் நானே ! நான் மட்டுமே !
உன் சுகந்தங்கள் ஏமாற்றாமல் அளிக்கிறேன் - வா !"
எண்ணற்ற வண்ணத்துப் பூச்சிகள் என் மேலமர்ந்து !
ஆகா ! என் மழலையின் சுகம் நிகழ்ந்து மலர்ந்தது,
நாங்கள் பல பூக்களுக்கு பறந்து தாகம் தணிந்தோம் !
என் மாட்சிமை, கனம், வேகம் - குழந்தை தாங்குமா ?
" என்ன இது குழந்தை மாதிரி ? " - என்றாள் இவள் !
நான் அழுது கொண்டிருந்தேன் - நிற்காமல்,
தொலைந்த குழந்தைகள் அனைத்தும் நானாய் !
நான் அழுது கொண்டிருந்தேன் - நிற்காமல்,
தொலைந்த குழந்தைகள் அனைத்தும் நானாய் !
